Język norweski jest blisko spokrewniony z językiem duńskim i szwedzkim, także obywatele tych krajów mogą się wzajemnie zrozumieć. Ukształtowanie geograficzne Norwegii oraz wzorce osiedlania się przyczyniły się do powstania niezliczonych dialektów języka norweskiego.

Z tego powodu nie ma czegoś takiego jak jego jeden, oficjalny wariant.

Występują dwie oficjalne odmiany pisane języka norweskiego: Bokmål („język książkowy”) i Nynorsk („język nowonorweski”). Bokmål opiera się na języku duńsko-norweskim i rozwinął się z pisanego języka duńskiego dostosowanego do fonetyki dialektu powszechnie używanego we wschodniej części Norwegii. Nynorsk został utworzony przez lingwistę, Ivara Aasena, w latach 50-tych XIX wieku i opiera się na kompilacji różnych rodzimych dialektów z części zachodniej.

Choć zarówno Bokmål, jak i Nynorsk oficjalnie uzyskały taki sam status, Bokmål jest nieco powszechniej używany w Oslo i większych miastach. Odmiany Nynorsk używa około 10-15% populacji, głównie na zachodnim wybrzeżu; jest on również obecny w rządowych aktach prawnych, literaturze, sztukach teatralnych, telewizji publicznej i nabożeństwach kościelnych.

• Wszystkie podręczniki drukowane muszą być w dwóch odmianach języka,
• Co najmniej 25% programów telewizyjnych w publicznej sieci NRK musi być w języku Nynorsk. Dotyczy to też podpisów filmowych i dubbingu,
• Co najmniej 25% wszystkich oficjalnych dokumentów pisana musi być w języku Nynork,
• Wszystkie osoby zatrudnione w administracji publicznej muszą znać obie odmiany języka. Każdy obywatel ma prawo kontaktować się z administracją w wybranej wersji języka, a urząd ma obowiązek odpowiedzieć mu w tym samym języku.

Jedna rodzina języków

O tym jak rodzina języków skandynawskich, czy też poprawniej mówiąc języków północnogermańskich jest ze sobą blisko związana pokazuje poniższy przykład:

Bokmål:  Jeg kommer fra Norge

Nynorsk:  Eg kjem frå Noreg

Staronorweski:  Ek kem frá Noregi

Islandzki:  Ég kem frá Noregi

Duński:   Jeg kommer fra Norge

Szwedzki:  Jag kommer från Norge

Farerski:  Jeg komi frá Norra

Polski:   Pochodzę z Norwegii

Bokmål:  Hva heter han?

Nynorsk:  Kva heiter han?

Staronorweski:  Hvat heitir hann?

Islandzki:  Hvað heitir hann?

Duński:   Hvad hedder han?

Szwedzki:  Vad heter han?

Farerski:  Hvat eitur hann

Polski:   Jak on się nazywa?

Inne języki w Norwegii

Obecnie około 20 000 osób w Norwegii używa jako swojego języka ojczystego języka lapońskiego (języka sámi). Język lapoński należy do grupy ugrofińskiej, a jego korzenie w Norwegii prawdopodobnie sięgają narodzin języka norweskiego. Północny dialekt języka lapońskiego został uznany za język urzędowy na równi z językiem norweskim w okręgach na północy Norwegii: Kárášjohka-Karasjok, Guovdageaidnu-Kautokeino, Unjárga-Nesseby, Porsanger, Deatnu-Tana i Gáivuotna-Kåfjord.

Z uwagi na dużą liczbę imigrantów i uchodźców, których językiem rodzimym nie jest norweski, w norweskich szkołach podstawowych można obecnie napotkać około 110 różnych języków ojczystych. Najważniejszym językiem obcym w komunikacji międzynarodowej jest w Norwegii język angielski, a po nim niemiecki i francuski. Ponadto, blisko 4000 osób z uszkodzonym narządem słuchu posługuje się norweskim językiem migowym, który występuje w dwóch odmianach wywodzących się z najstarszych norweskich szkół dla osób niesłyszących - w Oslo i Trondheim.