Norwegia to raj dla miłośników wędrówek górskich. Najbardziej popularne góry to Jotunheimen, Rondane i Dovrefjell oraz płaskowyż Hardangervidda. Fascynujące trasy wiodą też przez góry na Lofotach czy w Alpach Sunnmøre.
W Norwegii nie stosuje się oznaczania tras kolorami w zależności od stopnia trudności. Znakowaniem szlaków górskich w Norwegii zajmuje się Norweskie Towarzystwo Turystyczne (Den Norske Turistforening, DNT, www.turistforeningen.no), które także prowadzi schroniska. W bardziej uczęszczanych parkach szlaki są oznaczone kopczykami kamieni i znakiem czerwonej litery „T”. Czasem spotyka się też kierunkowskazy.
Poza tym szlaki nie są znakowane, lub znakowane są sporadycznie. Z tego względu konieczne jest posiadanie dokładnych map. Kupić je można w miastach, punktach informacji turystycznej i schroniskach.
Stopień trudności poszczególnych szlaków jest mocno zróżnicowany. Główne szlaki wiodące między schroniskami są łatwe, lub umiarkowanie łatwe i nadają się na wędrówki z dziećmi. Ich trasy biegną zwykle dolinami i łagodnymi zboczami. Odgałęzienia wiodące na szczyty, granie lub pod czoła lodowców bywają już trudne. W Alpach Sunnmøre czy Alpach Lyngen szlaki przeznaczone są już dla doświadczonych wędrowców.
Sezon na wędrówki trwa od maja do września. W okresie norweskich wakacji, czyli od końca czerwca do połowy września łatwiej jednak o transport w góry czy udział zorganizowanych wycieczkach. W sezonie łatwiej także o zorganizowanie noclegu w górach. Możemy albo skorzystać z oferty schronisk albo np. z chat zarządzanych przez DNT (patrz Schroniska młodzieżowe).
Norwegia to także raj dla amatorów wspinaczek. Najpopularniejsze miejsca to góry Hurrungane, okolice Rjukan, dolina Rondane oraz szczyty na Lofotach. Każdego roku Norweskie Towarzystwo Turystyczne prowadzi kursy alpinistyczne. Informacji o możliwościach wspinaczki udziela Norweskie Towarzystwo wspinaczkowe (Norges Klatreforbund, www.klatring.no).
Wstęp do norweskich parków narodowych jest całkowicie bezpłatny. Jedynie miejsca parkingowe przy bardziej uczęszczanych punktach na obrzeżach parków są płatne. Zapłacimy także za nocleg w schronisku, a w chatkach samoobsługowych zostawiamy „co łaska”.
Jeśli planujemy nocleg w namiocie, możemy rozbić go w praktycznie w dowolnym miejscu o ile pozostawimy po sobie porządek i nie będziemy zakłócać spokoju innych. O zasadach obozowania „na dziko” patrz Allemannsretten.
W parkach narodowych, takich jak Jotunheimen czy Rondane działają schroniska z obsługą. Na Północy Norwegii i w mniej uczęszczanych parkach spotkamy natomiast samoobsługowe chatki. Klucze do nich (tzw. uniwersalny klucz DNT) otrzymamy w najbliższym biurze Norweskiego Towarzystwa Turystycznego.
