Słone wody Skagerraku oraz krystalicznie czyste jeziora i rzeki w głębi regionu są wymarzonym miejscem do wędkowania. Rodziny z dziećmi z chęcią odwiedzą największe norweskie zoo w Kristiansand, warto też zjechać pod ziemię do kopalni srebra w Kongsbergu i wybrać się kolejką na najwyższy szczyt regionu, Gaustatoppen.
Dla turystów Norwegia południowa ma do zaoferowania zupełnie inne atrakcje, niż powszechnie kojarzone z Norwegią fiordy i pokryte wiecznym śniegiem góry. Rozrzucone wzdłuż wybrzeża, urocze miasteczka, nazywane są „sznurem pereł”, ponieważ domy maluje się tu tradycyjnie na biało. Im dalej w głąb regionu tym krajobraz staje się coraz bardziej górzysty. W głębokich dolinach znajdziemy górskie farmy, samotne osady i zabytki pamiętające czasy wikingów, jak kościół słupowy w Heddal.
W przeciwieństwie do innych części kraju, gdzie główną atrakcją jest przyroda, tu na południu znajdziemy wiele ciekawych zabytków, skansenów i muzeów. Przeczytaj jak spędzić urlop wśród tutejszych sielskich krajobrazów w relacji Pod trawiastym dachem Telemarku.
Południowe wybrzeże usiane jest uroczymy miasteczkami. Risør nazywane „białym miastem nad Skagerrak” uznaje się często za najładniejsze z nich, dzięki urokowi białych drewnianych domków w centrum (wiele z nich ma ponad 100 lat) oraz malowniczym wysepkom rozsianym wzdłuż wybrzeża. Swój harmonijny, stylowy wygląd zawdzięcza tragedii jaka nawiedziła port w 1861 roku, kiedy znaczna część budynków spłonęła. A jako, że Risør było wówczas jednym z bogatszych portów na wybrzeżu, do odbudowy zatrudniono co lepszych architektów. W sierpniu odbywa się tu Międzynarodowa Parada Drewnianych Łodzi (Trebåtfestival), ale także na co dzień pływa tu wiele łodzi, którym można się poprzyglądać spacerując nabrzeżem. Pobliski archipelag wysepek to znakomite miejsce na letnią kąpiel na osłopniętych, piaszczystych plażach Lille Danmark, Perleporten czy Breibukt.
Arendal, jedno z większych miasteczek na południowym wybrzeżu, od zawsze było związane z morzem. W rekordowym 1877 r. wyprodukowano tu ponad 500 statków. Stara portowa dzielnica Tyholmen zachwyca drewnianymi domami z XIX wieku, wśród których wyróżnia się ratusz pochodzący z 1812 roku.
Z kolei urokliwe Grimstad znane jest przede wszystkim z Domu Ibsena, gdzie autor się urodził, spędził młodość i napisał swoje pierwsze dzieło. Dziś mieści się tu muzeum. Knut Hamsun spędził z kolei w Grimstad swoje ostatnie lata i w miasteczku jest kilka pamiątek z nim związanych. Poza kulturą Grimstad przyciąga turystów największą ilością słonecznych dni w roku (w lipcu nawet do 280 godzin słońca) i przyjemną atmosferą nadmorskiej miejscowości.
Mandal jest najdalej na południe położonym miastem w Norwegii. Można wybrać się tu na spacer do parku Furulunden z wytyczonymi ścieżkami spacerowymi i ponad 2 kilometrami piaszczystych plaż. Najsłynniejsza z nich, Sjøsanden, rozciąga się blisko centrum. To świetne miejsce na wakacyjny wypoczynek.
Lyngør położone na archipelagu skalistych wysepek zostało w 1991 roku wybrane na najlepiej zachowaną wioskę w Europie. Stare, pomalowane na biało domy ściśnięte są blisko siebie wzdłuż nabrzeża. Dopłynąć tu można tylko promem z Gjeving, a na samej wyspie nie ma dróg, to zatem idealna okazja do zrobienia sobie spaceru wśród wąskich uliczek.
Kristiansand jest piątym co do wielkości miastem kraju i stolicą regionu Sørlandet. Przybija tutaj wiele promów, przede wszystkim linii Fjord Line z Danii. Kristiansand różni się charakterem od innych miast południowego wybrzeża, zbudowano je bowiem w XVII w. na planie kwadratu, podzielonego regularną siatką ulic. Tradycyjną, drewnianą zabudowę znaleźć można tylko w północnej dzielnicy Posebyen. Na wschód od centrum miasta znajduje się Kristiansand Dyreparken, zoo i par rozrywki dla całej rodziny. Atrakcji dla dzieci jest tu zresztą więcej, od muzeum kolejnictwa, parku botanicznego po duży plac zabaw w centrum miasta.
Półwysep Lindesnes to najbardziej na południe wysunięty punkt Norwegii. Kierując się drogą na sam koniec półwyspu dojedziemy do jednej z najbardziej popularnych atrakcji całego regionu, czyli latarni morskiej Lindesnes Fyr. Wspinając się po 109 stopniach na sam szczyt latarni zobaczymy rozległy widok na morze i skaliste, szkierowe wybrzeże. Tablica przed wejściem informuje, że odległość z tego miejsca do Nordkapp wynosi 2518 km. Na zboczu pod latarnią znajdują się ruiny umocnień z czasów II wojny światowej. Z ciekawostek, w mijanym po drodze do latarni Spangereid w 2019 roku zostanie uruchomiona największa na świecie podwodna restauracja "Under".
Hidra położona jest w okolicy, gdzie region Sørlandet spotyka się z fiordami Norwegii Zachodniej. Pagórkowata wyspa przedzielona jest na dwie części naturalnym kanałem. Polecamy zjechać tutaj z głównej drogi na wysokości Flekkefjord i poświęcić popołudnie na przeprawienie się promem i półgodzinny spacer z parkingu na wzgórze Hågåsen skąd rospościera się piękny, a mało wśród turystów znany, widok na okolicę. Na wzgórzu znajdują się też pozostałości po baterii nabrzeżnej z czasów wojny.
Miasteczko i jego okolice są jedną z większych atrakcji turystycznych regionu. Wciśnięte między góry Rjukan, rozciąga się na długości sześciu kilometrów w wąskiej i wyjątkowo stromej Vestfjorddalen. Miejsce zachwyca nie tylko pięknymi widokami, ale jedną z pierwszych i największych na świecie elektrowni wodnych w Vemork, zbudowaną w 1911 r. Podczas wojny miała tu miejsce słynna akcja sabotażowa norweskiego podziemia, o której przypomina wystawa w muzeum elektrowni. W ostatnim czasie miasteczko zyskało światowy rozgłos dzięki niezwykłej konstrukcji.
Zimą mieszkańcy cierpią tu na brak światła, wzniesiono więc system luster, które kierują promienie słoneczne na centralnie położony plac. Lustra można zobaczyć wjeżdżając kolejką Krossobanen na szczyt doliny. Ze szczytu roztacza się wspaniały widok na całe Rjukan i okolicę oraz majestatyczne góry płaskowyżu Hardangervidda. Jeszcze rozleglejszy widok rozpościera się z pobliskiego szczytu Gaustatoppen. Do podnóża dotrzemy samochodem, po czym do wyboru mamy wspinaczkę, albo wjazd podziemną kolejką Gaustabanen.
Kościół w Heddal to największy i jeden z najpiękniejszych wśród 29 zachowanych do dziś kościołów typu stav. Nie jest znana dokładna data budowy, z runów wyrytych na deskach świątyni wynika, że konsekrowano ją w roku 1242, ale prezbiterium może pochodzić z 1147 r. Dzięki użyciu materiałów najwyższej jakości, mimo upływu blisko 800 lat, około 25 do 30% konstrukcji kościoła stanowi oryginalny, średniowieczny budulec.